Prolog

wiosna 2049

- No i kiedy Czarnopióry zginął… - Lucy Morgan cały czas mówiła żywo i głośno, gestykulując przy tym intensywnie. – Ja zostałam zupełnie sama. Smutno mi było, rozumiesz, nie? Dlatego wróciłam do Las Vegas. Tam się urodziłam i mam nadzieję, że tam umrę, chociaż jeśli będę mogła zginąć razem z tobą, walcząc z mutantami albo dżunglą, to poczuję się zaszczycona. Tylko wiesz, w Las Vegas jest dużo do roboty dla takich ludzi jak ja. Wiesz… turyści! – Wyszczerzyła w szerokim uśmiechu drobne, nierówne zęby. – Tylko żebyś sobie nie pomyślał! – zastrzegła, unosząc palec w górę. - Nigdy nie dawałam dupy za kasę. Zresztą bez cycków i tak nie zrobiłabym kariery w tym biznesie, więc po co się narażać, nie? Zdecydowanie wolę ratowanie różnych rzeczy przed ich poprzednimi właścicielami. Na przykład ta bluza, spójrz! – Pociągnęła się za rękaw wytartego, bordowego dresu, za dużego na nią jakieś dwa czy trzy razy. – Koleś chciał jechać na front, maszyny pewnie szybko przerobiłyby na mielone i jego, i bluzę. A tak dobry ciuch służy mnie. Nie robię nic złego, co nie?

Zamilkła, czekając na odpowiedź. Kiedy jej nie otrzymała, westchnęła ciężko, podciągnęła wyżej śpiwór, w którym siedziała na przednim siedzeniu rozpadającego się forda taunusa, i spytała:

- A ty nie opowiesz mi niczego o sobie, co? Widzę, że nie lubisz gadać, nie jestem głupia. Ale wolałabym, żebyś powiedział chociaż dwa słowa. Inaczej czułabym się nudna. Nie lubię gadać jako jedyna, wiesz?

Mads Sorensen również westchnął ciężko. Podkurczył nogi, żeby nie kopać w drzwi bagażnika, i niechętnie wychylił głowę spod koca.

 Błoga cisza, która zapadła kiedy tylko dziewczyna zamknęła usta, była zbyt piękna, by być prawdziwa.

- Zapewniam cię, Lucy – powiedział cicho. – Gdybyś nudziła, po prostu kazałbym ci się zamknąć.

Jasnowłosa złodziejka podciągnęła śpiwór aż pod sam nos i spojrzała na Madsa z upiorną uwagą i koncentracją. Jej wielkie, bladoniebieskie oczy zdawały się błyszczeć w półmroku. Wydawałaby mu się śmieszna, gdyby nie to, że bardzo mało rzeczy go śmieszyło.

- To teraz mi coś opowiedz – zażądała twardo. – Skąd ty w ogóle jesteś, co?

- Z Everglades.

- E-ver-glades – powtórzyła z rozmarzeniem. – Ładnie to brzmi. Chciałabym pojechać do Everglades. Tak samo jak do Nowego Orleanu, do Filadelfii i do Montrealu. Do Mont-realu. Podobają mi się te nazwy. Byłeś kiedyś w Nowym Orleanie?

- Byłem.

- Jak tam jest?

- Mokro.

- No weź nie bądź taki mrukliwy! – warknęła dziewczyna, rzucając w niego wyjętą ze schowka tabakierką.

Mężczyzna złapał tabakierkę i wsadził ją do kieszeni zwiniętych bojówek, które służyły mu za poduszkę.

- Lucy. Jesteś bardzo spostrzegawczą osobą. Widzisz, co właśnie próbuję zrobić?

Lucy przewróciła oczami.

- Nie mów, że będziesz spał! – jęknęła, zawiedziona. – Spieszy nam się gdzieś?

- Tak, Lucy – odparł Mads. Usiadł na rozłożonym tylnym siedzeniu, spojrzał na nią zwężonymi oczyma. – Na pustkowiu nie śpi się do południa. Śpi się tylko tyle, ile trzeba. Nie jesteśmy na wycieczce. Jeśli nie chcesz, żebym spał, sama idź spać. Wtedy będę mógł ci coś opowiedzieć, chociaż jeśli mam być szczery, wolałbym tego uniknąć.

Dziewczyna zdawała się nie dosłyszeć ostatniej części jego wypowiedzi. Z radością przepełzła do bagażnika, wciąż ciasno owinięta w wypłowiały, żółty śpiwór.

- No dobra, panie Sorensen – powiedziała wesoło, kiedy on z najwyższą niechęcią usiadł z przodu. – Więc powie mi pan teraz, skąd pan jest?

- Śpij, panno Morgan, śpij – westchnął mężczyzna. – Pewnie, że ci powiem.

- No słucham! – Lucy położyła się na brzuchu, podkurczyła nogi i wsparła twarz na rękach, by znów wpatrywać się w Sorensena prześmiesznie upiornymi oczyma. - Skąd jesteś?

Mads milczał przez moment, wpatrując się w coraz gęstszą ciemność za oknem. W końcu odpowiedział:

- Z Everglades, Lucy. Z Everglades.