Rozdział I

Koniec pory suchej 2035

Było gorąco, parno i duszno. W nozdrza brutalnie wdzierał się zapach lasu, przywodzący na myśl zdeptane zielsko, palone konopie i jakieś dziwne owoce, chyba marakuje.

Ale w tym lesie nie było żadnych owoców. Zapach podobny do zapachu marakui, tylko mocniejszy i gryzący, wydzielały małe srebrzyste żuczki, uwijające się w górę i w dół porośniętych lianami pni nienazwanych drzew.

- Śmieszne są – powiedział Aleksander Tkaczenko, podnosząc jednego z ruchliwych owadów, by uważnie się mu przyjrzeć. Żuczek rozpaczliwie machał odnóżami, jakby nie rozumiał. – Ciekawe, czy da się je jeść.

Mads uniósł brwi, dzieląc ogrom niezrozumienia z nieszczęsnym robaczkiem.

- Możemy sprawdzić – odparł. – Zgnieć go, i jeśli jutro będziesz mieć jeszcze palce, spróbujesz z jedzeniem.  Może ci się poszczęści.

Aleksander westchnął teatralnie i pstryknął żuczka na pień.

- Chyba wolę konserwy – stwierdził wesoło. – Nawet jeśli znowu trafi się nam psie żarcie.

Mads zmrużył oczy i potrząsnął głową, odganiając latające wokół komary. Z końcem zimy robiło się ich coraz więcej, ale podróżowanie po dusznych bagnach w czymś chociaż trochę lżejszym niż dżinsy i flanela zawsze było proszeniem się o nieszczęście. Skurczybyki bez trudu przegryzały się przez każdą cieńszą bawełnę.

A oni już trzeci dzień wędrowali przez podmokły las i byli przeraźliwie pogryzieni, głodni i źli. Specyfik na komary skończył się im pierwszego dnia, zresztą i tak prawie nie działał. Konserw mieli jeszcze trochę, ale i tak najpewniej bardziej się zmęczą noszeniem ich, niż wzmocnią jedzeniem. W sumie… ciężko było dziwić się Aleksandrowi, że zaczynał bawić się z żuczkami. Każda metoda była dobra, żeby nie ocipieć w tej saunie.

Mads przystanął nagle, obejrzał się na idącego za nim Aleksandra.

- Sasza… - syknął. - Ej, Saszka!

- Czego? – warknął jego przybrany brat, podchodząc do niego powoli. Nienawidził tej formy swojego imienia, ale nikt nigdy nie zwracał na to uwagi.

- Ktoś tędy szedł – odparł Mads. – Nie jesteśmy tu sami. Spójrz.

Trącił ciężkim buciorem leżący w błocie trampek, kiedyś chyba czerwony, teraz przesiąknięty szarawym brązem.

Stanęli nad trampkiem, jakby to było jakieś wyjątkowo rzadkie, ale trochę niebezpieczne znalezisko, z którym coś trzeba zrobić, ale nie do końca wiadomo, co.

- Może był tu jeszcze przed wojną – mruknął niepewnie Sasza, chociaż chyba sam wiedział, że to niemożliwe. – Kto normalny chodzi w takich butach po bagnie? Chyba że… ej, psycholu! – Odgiął nagle głowę, patrząc w korony drzew. – Spójrz w górę!

- Widzisz tam coś? – spytał Mads, również spoglądając w splątane lianami gałęzie. – Ja nic, ale to nie znaczy, że tam czegoś nie ma.

- Ja też nic – odpowiedział cicho Aleksander. – A weź. To jakieś nawiedzone trampki.

Schylił się i dwoma palcami podniósł but, o którym mowa. Przyjrzał mu się uważnie, a potem odrzucił go z powrotem na ziemię, jakby się oparzył.

- Pewnie woda go przyniosła – stwierdził zbyt pewnie, by Mads dał się nabrać. – Może w zeszłe lato… Przecież tu mogło być prawdziwe morze. Zostawmy ten pieprzony trampek i chodźmy dalej.

Ruszyli szybko, chociaż obaj byli przeraźliwie zmęczeni. Moczary dusiły wcale nie słabiej niż węże, których tutaj na szczęście nie było.

W ogóle nie było tu żadnych zwierząt poza insektami. I to nagle wydało się Madsowi dużo bardziej niepokojące, niż ten nieszczęsny trampek.

Przynajmniej dopóki nie zauważył kolejnego, wtulonego w czerwonawy mech.

Ten był czystszy i niemal na pewno niebieski. Sasza zaklął obrzydliwie i zaczął biec. Mads pobiegł za nim, coraz bardziej wątpiąc, czy wyjdą z tego bagniska żywi.

- Zaczekaj, Saszka! – zawołał za nim. – Ja chyba wiem, skąd one się wzięły!

Aleksander zatrzymał się nagle, śmiejąc się zaraźliwym, wcale nie histerycznym śmiechem.

- One tu wyrosły, psycholu! – powiedział wesoło, łapiąc go za ramiona i potrząsając. – Wyrosły, ogarniasz to? Ktoś je tutaj wyhodował!

Mads również się roześmiał, również zupełnie nie histerycznie.

- Daj spokój, człowieku! – Odtrącił jego ręce. – Po prostu doszliśmy do Shroomville dzień wcześniej. Musieliśmy niechcący znaleźć jakiś skrót, czy coś.

- Nie, psycholu. – Sasza pokręcił głową. – Doszliśmy gdzie indziej. Albo trafiliśmy na złą zieleń i jesteśmy w chmurze halucynogenów. Powiedz, psycholu, czy ty też to widzisz? Widzisz to, no?

Wskazał ręką kępę jakichś krzaczorów, a Mads aż przetarł oczy ze zdumienia.

Między drzewami stała mała, kryta strzechą chatka.

Chatka na kurzej łapce.