Rozdział II

To, co początkowo wzięli za kurzą łapkę, było ściętym na wysokości jakichś trzech metrów pniem z masą poplątanych korzeni.

Sasza wziął głęboki oddech, potem drugi. Kiedy już trochę się uspokoił, spojrzał na Madsa, uśmiechnął się kącikiem ust i spytał:

- Włamujemy się, czy spieprzamy?

- Oczywiście, że spieprzamy – odparł Mads, gapiąc się w okna chatynki. – Chyba nie chcemy wiedzieć, kto tam mieszka.

- Ale i tak się dowiemy, bo ten ktoś na pewno się zorientuje, że tu jesteśmy – stwierdził Sasza, idąc w stronę chatki.

- Ale może nie będzie na nas zły, że włamaliśmy mu się do chatki! – warknął Mads, łapiąc go za koszulę. – Sasza, weź ogarnij dupę. Nie będziemy się nikomu włamywali do domu, pogięło cię?

Sasza wyrwał się i odepchnął go. Był od niego sporo silniejszy, wyższy też, chociaż pewnie nie miało to potrwać już zbyt długo.

- No weź, psycholu! – jęknął niecierpliwie. – Nie po to mateczka pozwoliła nam wypłynąć z wyspy, żebyśmy teraz mieli się przejmować.

- I nie po to, żebyś dał się zabić – stwierdził twardo Mads. – Sasza, do cholery jasnej! Nie zachowuj się jak dzieciak!

- Weź się ogarnij, tylko popatrzę.

Sasza podszedł do chatki, założył ręce na piersiach.

- Jak mam jej kazać stanąć tyłem do lasu, a przodem do mnie, skoro jesteśmy w lesie? – spytał.

- Co?

- Nieważne, psycholu, nieważne. – Lekceważąco machnął ręką.

Obszedł pień, wlazł po schodach na nieduży ganeczek i, sądząc po tym, jak szybko wszedł do środka, nie musiał się nawet włamywać.

- Tu jest strasznie dziwnie – powiedział niepewnie. Wyjrzał przez okno, ale zaraz wrócił do rozglądania się po domku. – Masa jakichś dziwnych liści… to chyba nie jest tytoń. Uch… o kurwa! – wrzasnął nagle, ale zanim Mads zdążył umrzeć na zawał, on zaniósł się głośnym, zaraźliwym śmiechem. – Tu jest wypchana kuna, psycholu! Ona się na mnie patrzy! O… o chuj, co to jest! Ja stąd wychodzę!

Odwrócił się od okna, a Mads pędem okrążył pień i wbiegł na schodki.

- Co jest? – spytał, zaglądając do środka.

- Kurwa – mruknął Sasza. – Ta głowa… to jest małpia, prawda?

Mads wszedł do chatki, chcąc przyjrzeć się głowie.

Od razu uderzył go duszny, stęchły smród zakonserwowanych zwierzęcych zwłok, słodka woń marihuany i ostry zapach jakiegoś zielska. Ze ścian zwieszały się suszone liście, o których mówił Sasza, a półki były pełne jakichś słoików, butelek z przydymionego szkła, dziwacznych figurek i stłoczonych, byle jak wypchanych zwierzaków. U powały wisiały sznurki z ponawlekanymi zębami i kostkami – na pewno nie ludzkimi, co Mads zauważył z niemałą ulgą.

- Pokaż ją – zażądał. – To ta? Małpia, na bank małpia. A skoro już popatrzyłeś, to chodźmy stąd.

Żaden człowiek nie mógł mieć takiego nosa i takich uszu, ale pomarszczona, zasuszona główka i tak była straszna. Mimo nieznośnego upału Mads poczuł, że robi mu się zimno.

Sasza nie ruszył się z miejsca.

- Wiesz, co to jest, psycholu? – spytał cicho.

- Chatka wiedźmy – odparł Mads, ze słabo skrywanym strachem, ale bez cienia ironii. Na bagnach mieszkała masa popierdoleńców. – Możemy już stąd iść?

- Nie wiedźmy, psycholu, nie wiedźmy. – Aleksander pokręcił głową. – Baby Jagi. Ale masz rację, kurwa, tak. Chodźmy stąd, zanim ona wróci.

Mads obrócił się, chcąc zejść po schodkach, i omal z nich nie spadł.

- Dzień dobry, chłopcy.

Na dole, między palcami kurzej łapki, stała zgarbiona starowinka w kwiecistej chuście na głowie. Przez ramię miała przewieszony wielki wiecheć zielska.

- Nie stój tak – powiedziała rechoczącym i gulgoczącym ze starości, ale wciąż pewnym i mocnym głosem. – Pomóż starszej kobiecie wnieść rośliny do domu.