Rozdział III

Zanim wkleję rozdział - dziękuję wszystkim komentującym! Jesteście cudowni! Może to wada, ale naprawdę lubię czuć się doceniona (albo doedukowana, a najlepiej jedno z drugim!).

Rinniess - cóż mogę rzec, Lucy pojawi się... za jakiś czas. ;)

Elwen - patrzę na to zdanie i nijak nie wiem, jak mogłabym je poprawić. Przepraszam...? :(

Orszula - nie martw się, dostaniesz starego specnazowca, będzie specjalnie dla Ciebie, chociaż niezyaoicowany zupełnie (tak samo jak jakieś 98% populacji tego opowiadania). A na razie, póki go nie ma, możesz cieszyć się rurą. :D

Lenn - nie mam dobrych wieści. Ten rozdział ma niewiele ponad stronę, ale za to kolejne będą coraz dłuższe i dłuższe. I będą pojawiać się często - czwarta część najpewniej przywita się z Wami jutro, a najdalej pojutrze.

Miłego czytania!

* * *

Siedzieli na podłodze chatki Baby Jagi, opierając się plecami o szafkę niewątpliwie zawierającą coś okropnego i popijając spienione piwo. To było strasznie odrealnione.

- Wybaczcie, że ciepłe – powiedziała staruszka głosem podobnym do rechotania żaby. Miała dziwny akcent, podobny trochę do wschodnioeuropejskiego akcentu Saszy, ale bardziej szeleszczący niż śpiewny. – Wszystko już wyjęłam z piwnicy, bo latem ją zalewa. Spytam od razu, po co przychodzicie?

- Chcemy dla pani pracować! – wypalił natychmiast Sasza. – To znaczy… możemy paść pani konie, albo coś…

Baba Jaga spojrzała na niego tak, że Mads przez moment uwierzył, że naprawdę zażąda od nich wypasania koni. A potem będą musieli ukraść jej najmarniejszego źrebaka… Ale kiedy starowinka uśmiechnęła się do nich miło, przestał oczekiwać czegokolwiek niezwyklejszego niż przyniesienie z osady butli z gazem albo pomoc przy zabezpieczeniu piwnicy przed powodzią.

- W zasadzie to mam dla was pracę – powiedziała, obrywając z wiszącego pod sufitem wiechcia kawałek liścia i wkładając go sobie do ust. – Będziecie tak dobrzy i poszukacie w lesie mojej wnuczki?

- Oczywiście! – Sasza zasalutował jej tak entuzjastycznie, że omal nie opluł się piwem. – Ratowanie dam to nasza specjalność, prawda, psycholu?

Szturchnął Madsa, który niechętnie skinął głową. Nie podobało mu się to – za słabo znali te bagna, żeby kogokolwiek na nich szukać. Właściwie cudem byłoby, gdyby trafili z powrotem do chatki na kurzej nóżce…

- Powinna była wrócić wczoraj – mówiła dalej starowinka, żując liść, który niemal na pewno nie był tytoniem. – Więc nie martwię się o nią za bardzo, ale wolałabym upewnić się, że nic jej nie jest. W tej części lasu nie ma żadnych bestii, bardziej boję się, że napadli ją żołdacy sędziego. Jeśli przyprowadzicie Marcysię, na pewno dostaniecie ode mnie coś, co się wam spodoba. Spójrzcie.

Odsunęła szufladę w przeżartej przez wilgoć i korniki komodzie, a Madsowi i Saszy oczy aż rozchyliły się ze zdumienia.

W szufladzie leżały, jedna obok drugiej, długie na dwie stopy, lśniące niespotykaną na bagnach nowością maczety. Całe mnóstwo maczet.

Sasza uśmiechnął się do Baby Jagi swoim ślicznym uśmiechem, który nie działał na żadną kobietę mającą więcej niż szesnaście lat.

- A zaliczkę dostaniemy? – poprosił ładnie.

Baba Jaga potarła pomarszczone lico. Szesnastu lat nie miała już od jakiegoś czasu, więc widocznie musiała się zastanowić.

- Daj spokój, Saszka. – Mads szturchnął go łokciem, cały czas wpatrując się w wypolerowane ostrza. – Spytaj lepiej, jak wygląda ta Mar… - odchrząknął, nie umiejąc wymówić jej imienia. – Pani wnuczka.

Staruszka westchnęła cicho.

- Szkoda, że nie żyjemy przed wojną – powiedziała. – Wtedy mogłabym pokazać wam jej zdjęcie, teraz słowa będą musiały starczyć. Usiądźcie spokojnie. Chcieliście zaliczkę, prawda?

Uchyliła pokrywę stojącego na turystycznej kuchence czarnego, żeliwnego kotła.

Chatkę wypełnił cudowny, przywracający wiarę w życie zapach zupy cebulowej, przebijający się nawet przez ostre zapachy zielska.