Rozdział IV

- To pewnie były trampki tej… Mar-cośtam, nie?

- No pewnie! – Sasza wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. – Ale miałem rację, że to opętane trampki! W końcu zgubiła je wnuczka Baby Jagi!

- I przynajmniej nie dopadli jej żołdacy sędziego – dopowiedział cicho Mads.

- A to skąd wiesz, co?

- Bo inaczej nie znaleźlibyśmy trampków, tylko majtki.

Przedzierali się przez coraz gęstszy las, nie mniej pogryzieni i niewiele mniej zmęczeni niż wcześniej, ale przynajmniej najedzeni.

Baba Jaga twierdziła, że jej wnuczka udała się do Shroomville, żeby przynieść butlę z gazem oraz trochę soli, kawy, kukurydzy i innych rzeczy, których nie dało się zebrać w lesie ani wyhodować  na podmokłym, zacienionym zagonku. Mads miał nadzieję, że ich rola skończy się na pomaganiu dziewczynie w taszczeniu  tego wszystkiego do domu.

Do wioski dotarli wczesnym wieczorem. Komary bzyczały i cięły jak dzikie, ale oni byli zbyt szczęśliwi, żeby się nimi przejmować. Od czterech dni nie widzieli cywilizacji i chociaż nie mieli zbyt wielu śmieci na wymianę to pozostał im jeszcze cień nadziei, że może spędzą tę noc w łóżkach.

- Dzień dobry! – Sasza podszedł do siedzącego na ławce pod domem mężczyzny, szczerząc się jak kretyn. – Zgubiliśmy dziewczynę, pomoże nam pan?

Starszy facet wymownie wbił spojrzenie w podłogę domu na palach, pod którym siedział. Nabił fajkę tytoniem.

- A co będę z tego miał? – spytał ze znudzeniem.

Sasza oklapł nagle, jakby uleciał z niego cały entuzjazm.

- No wie pan co? – oburzył się smętnie. – My próbujemy uratować damę, a pan nie chce nam pomóc za darmo?

Mężczyzna skinął głową.

- Nie, nie chcę – odparł uprzejmie.

- W takim razie dostanie pan od nas wspaniałą konserwę, która wcale nie jest spuchnięta i niemal na pewno nie jest psią karmą! – zaproponował Sasza, odzyskując rezon. – Wszystko się psuje, ale ona przetrwa do dokładnie tej chwili, kiedy będzie jej pan potrzebował! Więc jak, bierze pan?

Zdjął plecak i wygrzebał z niego jedną z ostatnich konserw, a potem pokazał ją kopcącemu smrodliwą fajkę facetowi.

Mężczyzna znów skinął głową.

- Może być – odparł. – Kogo szukasz, młody człowieku?

- Szukam dziewczyny! – odparł bez namysłu Sasza. – To znaczy, wie pan… - zaśmiał się głupio. – Konkretnej dziewczyny, która się zgubiła. Nazywała się… psycholu, jak ona się nazywała?

- Nie wiem, nie powtórzę tego imienia! – Mads wzruszył ramionami. – To chyba jakiś Polaczek, oni mówią po wężowemu.

- Marcysia! – przypomniał sobie nagle Sasza. – Nazywa się Marcysia, ma jakoś tak z szesnaście lat, brązowe włosy, nosi okulary i jest szczupła i ładna. No i jest Polaczkiem, ale o to mniejsza, bo ja nie mam nic do Polaczków, dopóki nie kradną wódki i nie twierdzą, że ich dziewczyny są ładniejsze od Rosjanek. To jak, widział ją pan?

Mężczyzna wziął od niego puszkę, obejrzał ją dokładnie i włożył do kieszeni grubych bojówek.

- Nie – odparł, kładąc pożółkłą dłoń na schowanej konserwie. – Ale pogadaj z Mabel, jeśli mała przyszła tu na zakupy, to na pewno z nią rozmawiała.

Sasza westchnął ciężko i chyba chciał zażądać swojej konserwy z powrotem, ale zrezygnował, kiedy facet spojrzał na niego groźnie.

- Gdzie znajdziemy Mabel? – spytał Mads, ciągnąc Saszę za rękaw.

- W jej zajeździe, głupolu – wyjaśnił mu cierpliwie mężczyzna, zaciągając się fajką. – Zajazd nazywa się „U Mabel”. Prawda, że oryginalnie?

* * *

Mabel okazała się być przerażająco grubą kobietą o ślicznej, niemal anielskiej twarzy i lekko przetłuszczonych ciemnych lokach spływających na plecy. Nie wyglądała na mniej niż pięćdziesiąt lat, ale biorąc pod uwagę warunki panujące w Everglades, mogła ledwie przekroczyć czterdziestkę.

- Nikogo takiego nie widziałam, koteczki – powiedziała smutno, przecierając szmatką przeraźliwie brudny i lepki kufel. – Ostatnio jest martwy sezon. Nikt nie przychodzi nawet na zakupy, nie mówiąc już o noclegu. Może wy zostaniecie na noc?

Sasza jęknął rozpaczliwie.

- Zostaniemy, jeśli tylko ją znajdziemy – powiedział słabo, opierając się o ladę. – I jak tylko ją znajdziemy, to kupimy obiad. Dla niej też.

Mabel uśmiechnęła się słodko, aż za słodko.

- Nie martwcie się o nią, aniołeczki – odparła. – Już prawie noc, nie znajdziecie jej. Prześpijcie się trochę, rano wasza zguba na pewno się znajdzie.

- A jeśli wcześniej znajdą ją żołdacy sędziego? – spytał ponuro Mads.

Kobieta roześmiała się głośno, perliście. Jej potężne ciało aż zafalowało.

- Tu nie ma żadnych żołdaków sędziego, głuptasku! – powiedziała głosem lepkim od słodyczy. – Ludzie pana Marxa trzymają się z dala od Shroomville, nie słyszeliście? Za dużo ludzi pani Tkaczenko się tu pałęta. Nie dalej jak tydzień temu była tu nawet sławna Święta Natalia od Ostrzy. Zostańcie na noc, chłopcy. Nie bójcie się o waszą panienkę.

Mads zerknął na Saszę. Sasza zerknął na Madsa.

- Chyba jednak podziękujemy – powiedział Aleksander, starając się zamaskować zdenerwowanie kolejnym szerokim uśmiechem. – Poza żołdakami sędziego jest masa, eee, dzikich zwierząt, no i zwykłych bandziorów. Będziemy szukać w nocy.

- Ależ aniołki…

- Do widzenia! – Sasza wypchnął Madsa za drzwi i zamknął je trochę zbyt gwałtownie.

- Spieprzamy – szepnął mu do ucha Mads. – Ależ ona łgała!

Wpływy pani Tkaczenko, matki Aleksandra, nie sięgały tak daleko w głąb kontynentu i żadne znaki na niebie i ziemi nie wskazywały, żeby miały zacząć. A Natasza Iwanowna, zwana Świętą Natalią od Ostrzy, z ostatniej walki z ludźmi sędziego Marxa wyszła z połamanymi obiema nogami, ręką, obojczykiem i pięcioma żebrami, a za to bez prawie dwóch litrów krwi. Nie było szans, żeby tak szybko wydobrzała i dotarła do Shroomville. O ile w ogóle jeszcze żyła.

- Pewnie, że spieprzamy! – odszepnął Sasza, ciągnąc go za ramię. – Tylko spokojnie, kurwa, spokojnie. Nie mogą się zorientować, że przed nimi uciekamy.

Powoli, na trzęsących się nogach zaczęli iść w stronę drogi prowadzącej w głąb lasu, w kierunku przeciwnym do tego, z którego przyszli.

Nie zaszli daleko.