Rozdział V

Dziękuję wszystkim dwóm komentującym. <3

Akuma - nic dziwnego, że tak to wygląda, bo tak mniej-więcej jest. ;)

Arczi - Tobie to już w ogóle dziękuję, bo sobie poczekałam na Twój komentarz. Teraz Ty sobie poczekasz na Nataszkę, mwahaha.

*

- Stój, kretynie! – Mads złapał Saszę za ramiona, przytrzymując go mocno. Aleksander spróbował mu się wyrwać, ale nie zdołał, nie był tak nabuzowany adrenaliną, jak on. – Facet ma gnata, nie widzisz tego?

Młody, tykowaty facet w granatowej kurtce z odznaką szeryfa przypiętą do klapy celował do nich z poobijanej samoróbki. Uśmiechał się. Chyba… w tych ciemnościach nie było za dobrze widać.

- Jesteście zatrzymani w imieniu prawa! – zawołał, odpinając od pasa drugą samoróbkę, jeszcze smętniejszą. – Nie stawiajcie oporu!

- Nic nie zrobiliśmy! – warknął Sasza, próbując odepchnąć Madsa, który stał między nim a szeryfem, gotów osłaniać przybranego brata przed ogniem samoróbek. – Mads, kretynie, spierdalaj!

- Nie będę się tłumaczył przed matką, że cię trafił szlag! – powiedział Mads z całym opanowaniem, na jakie było go stać. – Rusz dupę i rób to, co pan ci mówi.

- Ruchy! – wrzasnął na nich szeryf. – Już, bo ustrzelę jak króliki!

Mads posłusznie ruszył w stronę wskazaną mu przez szeryfa, ciągnąc Saszę za rękę.

- Łapska nad głowę! – wydarł się ochryple szeryf, wymachując spluwami. – Bo ustrzelę jak króliki, kurwa, jak psy!

Mads niechętnie puścił Saszę i uniósł ręce do góry, modląc się w duchu, żeby Aleksander nie zrobił niczego głupiego.

- I czego ci się morda cieszy, gnido! – warczał na niego Człowiek z Samoróbkami, kiedy szli przez zabłocony ryneczek Shroomville, a wyrwane ze snu dzieciaki obrzucały ich grudami ziemi, nie oszczędzając przy tym stróża prawa. – Nie będzie ci tak wesoło, jak oddamy was ludziom sędziego, skurczybyki!

Mads mocno przygryzł wargi, próbując opanować śmiech. Nie miał pojęcia, co tak go śmieszyło. Byli przecież w czarnej dupie. Do modlitw o rozum Saszy dołączyły błagania o to, by ludzie sędziego nie rozpoznali w nich synów pani Tkaczenko.

Szeryf zaprowadził ich aż na sam skraj wioski, przeraźliwie cuchnący szambem i zgnilizną.

- Wysypisko śmieci – wysyczał. – Miejsce dla takich jak wy!

- Nic nie zrobiliśmy! – wydarł się na niego Aleksander, za co dostał w zęby z pięści zaciśniętej na pistolecie.

- Morda! – wrzasnął Człowiek z Samoróbkami.

Ze stęknięciem podniósł ciężką kratę, którą byle jak nakryty był dół.

- Wskakuj – warknął.

- Wal się, szmato. – Sasza splunął mu pod nogi.

- Ty kretynie – jęknął słabo Mads, bezradnie patrząc, jak Aleksander znów dostaje w mordę.

- Skaczesz, czy mam cię zastrzelić? – spytał szeryf, nagle dziwnie spokojny. – Nie chcesz, żeby twoja matka za tobą płakała, prawda?

- Moja matka nigdy nie płacze – wybełkotał Sasza, ocierając zakrwawione usta.

Posłusznie wlazł do dołu, zsuwając się po mokrym, błotnistym brzegu aż na samo dno.

Mads podszedł, chcąc wejść za nim, ale Człowiek z Samoróbkami natychmiast wycelował w niego jedną ze swoich przepotężnych broni.

- Ty wejdziesz do drugiego! – stwierdził, a głos miał nabrzmiały mściwością. – Nie ma tak dobrze! Może gdybyś się tak nie śmiał jak głupi…

Zasunął kratę nad dołem, na dnie którego był teraz Sasza i otworzył kolejny mroczny loch.

- Właź – polecił.

Mads posłusznie postawił nogę na brzegu dołu i w tym momencie dostał od szeryfa kopa w nery. Spadł twarzą w błoto.

- Kurwa! – jęknął z bólu, plując obrzydliwą, cuchnącą gliną.

- Zamknij się! – usłyszał cichy, dziewczęcy głos. – Ten pokurw ma spluwy, nie widzisz?

Wsparł się na rękach, otarł twarz z błocka.

Na wygrzebanym z błotnistej ściany kamulcu siedziała szczupła, drobna dziewczyna.

- Mar… Mar-tzy-shia? – wymamrotał Mads. Ze zdziwienia zapomniał, że nie potrafi wymówić jej imienia.

- Marcelina – poprawiła go, wstając i podchodząc bliżej.