Rozdział VI

Marcelina nachyliła się nad nim i poświeciła mu kieszonkową latarką po oczach. Skrzywił się, odsunął jej rękę.

- Weź, głupia jesteś?

- Pewnie – parsknęła. – Oboje jesteśmy głupi, inaczej nie dalibyśmy się tu wsadzić.

- Daj spokój, to żadna głupota – wymamrotał Mads, klękając w błocie. Spróbował otrzeć z niego twarz, ale tylko bardziej je rozmazał. – Facet ma pistolety.

- Ano ma – zgodziła się Marcelina, znów siadając na kamieniu. – I dlatego stąd nie uciekniemy.

Mads zaklął, podszedł do niej.

- Posuń się.

- Spieprzaj, to mój kamień – warknęła. – Powiedziałabym ci, żebyś wytoczył sobie własny, ale nie rób tego. Jeśli osłabisz ściany, to całe błocko na nas spadnie.

- No dobra.

Przykucnął przy jej kamieniu, spojrzał w górę.

- Muszę stąd wyleźć – stwierdził. – Muszę uratować mojego brata, muszę, bo matka mnie zabije.

- To ten co się tak darł? – spytała dziewczyna, poprawiając potłuczone okulary na zadartym nosie.  – Ile młodszy?

- A z pięć – odparł Mads. – To znaczy mentalnie, bo tak naprawdę młodszy jestem ja. Tak ze dwa lata.

Marcelina parsknęła śmiechem.

- Ile ty masz lat?

- Piętnaście – odpowiedział niechętnie, wcale nie mijając się z prawdą jakoś szczególnie. Uznał po prostu, że „piętnaście” brzmi dużo godniej i poważniej niż „czternaście”.

- Och… - Chyba ją zatkało. – O rany. Nie wierzę, że ten cep, co tak darł mordę, jest ode mnie starszy. Odmawiam przyjęcia tego do wiadomości.  Tak samo jak tego, że udało mu się przeżyć na bagnach. Nie jesteście z bagien, prawda?

- Myślisz, że to dobry czas na gadanie? – Mads uśmiechnął się  ponuro. – Powinniśmy raczej zastanowić się, jak się stąd wydostać.

- Nie, bo się nie da – odparła twardo Marcelina. – Siedzę tu od jakichś dwudziestu czterech godzin, przemyślałam wszystkie metody. Nawet jeśli uda nam się zwiać, przyjdzie szeryf albo jego zastępca. Więc powtórzę: nie jesteście z bagien, prawda?

- Nie, nie jesteśmy – odparł. – On jest z wysp, a ja z błota, z miasta.

- I jesteście braćmi?

- Przybranymi. Jego rodzina przygarnęła mnie, kiedy miałem jakieś dziesięć lat. – Nie wiedział, po co jej to mówi.

- Widać są jeszcze dobrzy ludzie na tym zasranym świecie. – Dziewczyna rozsiadła się wygodnie na kamieniu. – Ej, wiesz co? Chyba mam pomysł. To znaczy kawałek pomysłu.

- Jak stąd wyjść?

- No pewnie! – Znów poprawiła spadające okulary, dziwnie czyste. – Tylko nie wiem, jak to zrobić. Musimy sprawić, żeby szeryf powystrzelał wszystkie naboje. Na pewno nie ma ich dużo.

- O ile w ogóle jakieś ma – mruknął Mads. – Ale kurna, nie chciałem sprawdzać tego ani na sobie, ani tym bardziej na Saszy.

- Kacap? – Marcelina spojrzała na niego sponad oprawek. – Nie dość że kretyn, to jeszcze kacap? Mam nadzieję, że ty nie jesteś kacapem?

- Nie, nie jestem – odparł chłopak, zbyt zmęczony, by się z nią kłócić.

- To skąd jesteś?

- No stąd, z Ameryki.

- A jak się nazywasz?

- Mads. Mads Sorensen.

Marcelina parsknęła śmiechem.

- Brzmi amerykańsko jak cholera.

- No, tak wyszło. Rozumiem, że ty jesteś Polaczkiem?

- Polką – warknęła Marcelina. – Jestem Polką i jestem z tego dumna, ty pieprzony, wynarodowiony Duńczyku, czy skąd tam jesteś.

- Z Ameryki – przypomniał jej Mads. – Marcelina, mogę cię o coś prosić?

- No, czego?

- Uciszysz się na moment? Chcę w spokoju pomyśleć.

- I tak stąd nie wyjdziesz! – prychnęła pogardliwie. – Ani ty, ani twój brat-kacap.

* * *

- Obudź się, kretynie!

Marcelina kopnęła go mocno w udo, ale nie musiała tego robić. Leżąc w błocie, nie mógł głęboko zasnąć, więc obudził go dochodzący z góry krzyk.

- Wstawaj, już! – pociągnęła go mocno do góry za zabłocone ubranie, a on z trudem łapał równowagę, nie mogąc znaleźć oparcia w miękkiej ścianie. – Tłuką się na górze! Szeryf musi być zajęty, a może nawet już zginął! Mamy szansę!

Mads wstał w końcu, spojrzał na nią nieprzytomnie.

- Jak chcesz stąd wyleźć? – spytał niewyraźnie.

- Zaraz ci powiem! –odparła. – Najpierw musisz mnie podsadzić.

- Nie dasz rady odsunąć tej kraty, zapomnij – stwierdził. – Jest jakieś, nie wiem, trzy razy za ciężka dla ciebie? Nawet ja nie dałbym rady.

- Nie będę jej odsuwała! – warknęła Marcelina. – Podsadzisz mnie, czy chcesz tu zostać? No, kucaj!

Przykucnął, a ona wgramoliła mu się na barana. Nie była szczególnie ciężka; chociaż nie zaliczał się do siłaczy, bez trudu dał radę wyprostować plecy.

- Podejdź do ściany – zakomenderowała. – Ja już wiem, co trzeba zrobić!

Kiedy stanął pod ścianą, ona wepchnęła ręce w miękką ziemię i zaczęła się przez nią przekopywać. Szło jej nad podziw dobrze, nuciła przy tym jakąś polską wojskową piosenkę.

- Musimy zdążyć, zanim zacznie padać! – powiedziała, ściskając go kolanami za szyję. – Inaczej ta ściana popłynie. Wiem, bo już raz padało, jak tu siedziałam, omal mnie nie zatopiło.

Oczywiście, że zaraz lunęło.